Oei, wat baalde schapenhandelaar Thomas Bijlsma uit de Fryske Wâlden toen hij – nota bene op wintersportvakantie, zittend in een skilift - werd gebeld door Hans de Boer. Bijlsma kende De Boer als een norse toezichthouder van de NVWA. Zo’n man die zich er graag op laat voorstaan dat hij ‘met toezichthoudende taken was belast’ en dat hij ‘zijn bevindingen graag relateerde in een proces-verbaal’. De Boer was getipt. Een echtpaar van middelbare leeftijd had in een weiland schapen zien lopen met een beschadigde vacht en met littekens op de huid en had vervolgens ‘114 red een dier’ gebeld. Schurft...
Met een noodvaart had De Boer zijn veterinaire collega gebeld en met haar afgesproken dat zij elkaar zouden ontmoeten op de dijk voor het weiland. Aldaar werd snel de diagnose gesteld: de schapen hadden schurft en moesten worden behandeld. Niet behandelen was nadelig voor het dierenwelzijn. En de dieren moesten naar binnen en gauw ook. De Boer achterhaalde het mobiele telefoonnummer van Bijlsma en zo kon het gebeuren dat Bijlsma, gezeten in een skilift op een piste in Oostenrijk werd geconfronteerd met de schokkende bevindingen van de NVWA. Maar Bijlsma was verre van geschokt. Sterker nog: hij wist van de schurft. Nog sterker, de dieren waren ruim veertien dagen daarvoor behandeld met Neocidol. Ze waren daarnaast geïnjecteerd met een langwerkend antibioticum en een vitaminepreparaat. Kortom Bijlsma vond het telefoontje van De Boer een knap hinderlijke onderbreking van zijn ski-uitje en dat werd De Boer in een paar krachtige Fryske termen uitgelegd Maar De Boer gaf niet op. Desnoods vanuit Oostenrijk moest geregeld worden dat de dieren onderdak kwamen en zonodig behandeld.
In niet mis te verstane woorden gaf hij Bijlsma te kennen dat de dieren naar binnen moesten en dat hij zou wachten totdat de dieren werden opgehaald. En dus zat er voor Bijlsma niets anders op dan te doen wat hem werd opgedragen. Op de piste zocht en vond hij een restaurantje, bestelde een kop koffie en begon te bellen. Binnen de kortste keren had hij geregeld dat zijn vaste helper de dieren in de schuur zou drijven. En voor de zekerheid had hij ook zijn veearts gevraagd om poolshoogte te gaan nemen. verwarring In de verwachting dat het allemaal wel even zou gaan duren, waren De Boer en zijn collega in tussen een hapje gaan eten. Dat had minder dan drie kwartier in beslag genomen en ze waren dus hoogst verbaasd dat na ommekomst zij een leeg weiland aantroffen. Boos werd Bijlsma weer gebeld. Die dacht dat De Boer hem in de maling nam toen hij zei dat de dieren weg waren en dat hij niet wist waar ze waren gebleven. De Boer had immers gezegd dat hij zou wachten! Bijlsma vond dat hij zijn vakantie al genoeg had laten verpesten door de NVWA gaf aan dat hij precies had gedaan wat hem was opgedragen en dat hij vanuit Oostenrijk ook niet kon zien waar ze in Friesland allemaal mee bezig waren. Als het goed was stonden de schapen in de schuur en De Boer moest daar maar gaan kijken.
Vervolging door het Openbaar ministerie
Natuurlijk kreeg dit hele verhaal een strafrechtelijke staart. Een paar maanden na thuiskomst trof Bijlsma een brief van het Openbaar Ministerie met daarin een transactievoorstel van maar liefst EUR. 3.000,00. Er werd hem ten laste gelegd dat hij de schapen de benodigde zorg en behandelingen had onthouden en dat de dieren in het weiland niet beschikten over vers drinkwater! Bijlsma accepteerde dit boetebedrag niet en liet de zaak voorkomen. En dus moest de politierechter een oordeel vellen over de zaak. Gelukkig kon het verhaal van Bijlsma worden bewezen aan de hand van de verklaringen van zijn eigen dierenartsen. Helaas had de dierenarts diezelfde dag nog wel twee dieren moeten euthanaseren, maar de behandeling die de dieren hadden gehad, was de behandeling die schapen met schurft krijgen. Wel werd opgemerkt dat de schurft in een vrij laat stadium was ontdekt, echter dat was geen reden om te stellen dat de dieren niet de benodigde zorg hadden gekregen. Bovendien verklaarden de veeartsen dat er wel degelijk drinkwater beschikbaar was. Aan de rechter werd uitgelegd dat dieren van nature op zoek gaan naar eten en drinken. Dat doen alle dieren en dat zou de NVWA moeten weten. En bij die zoektocht vonden de schapen water onder een duiker.
De dieren hadden geen dorst gehad. Zelfs toen hen bij aankomst in de schuur een drinkbak met vers water werd voorgezet, gingen de dieren niet drinken. De rechter had het snel gezien. Omdat twee dieren moesten worden geëuthanaseerd, vond hij dat voor deze dieren bewezen was dat hen de nodige zorg was onthouden (EUR 500,00 boete). Voor de overige dieren volgde vrijspraak. Daarnaast zag hij geen enkel bewijs voor het onthouden van drinkwater. Ook daarvoor volgde vrijspraak. Bijlsma heeft zijn lesje wel geleerd. Dieren die niet helemaal gezond zijn en dieren die behandeld worden tegen schurft en andere ongemakken houdt hij binnen. Dat is voor de dieren niet altijd fijn, maar zo voorkomt hij dat wandelaars die geen verstand van dieren hebben, weer gaan piepen. 114? Wat een gemier!
- Wouter Bustin